آرامش

همه می‌دانستند که انسان والا و محترمی است. هیچ‌گاه دهانش به قهقهه‌های زشت باز نشده و همواره تبسم زیبایی بر لب داشت. آه از آن نگاه آسمانی‌اش که به روح و تن هر مصاحبی آرامش می‌بخشید. نه فحش می‌داد، و نه به کسی ظلم می‌کرد. و نه به حریم کسی تجاوز می‌کرد. انسان را دوست می‌داشت و به همه‌ی اطرافیان خود گرمی و زیبایی می‌بخشید. اما کسی از دل او خبر نداشت...

هر روز که از خواب بیدار می‌شد‌ آرزو می‌کرد که سر چهار راه برود و در میان ازدحام مردمان محترم و شریف و صف ماشین‌ها شلوارش را پایین بشکد، بنشیند و بر/یند و گاهی هم به احترام جمعیت، بگ/وزد. سپس خودش را با لباس تماشاچی‌ای تمیز کند، شلوارش را بپوشد و برود. او هر صبحش را با این رؤیای آرامش بخش شروع می‌کرد. و می‌دانست دیگر هیچ‌چیزی نمی‌تواند آرامش او را تا زمانی که به خواب می‌رود برهم بزند.