[خه‌وم بینی له ناوه‌ڕاست شه‌قامێكدا له سه‌ر پشت ڕاكشابووم. نه ده‌متوانی هه‌ستمه سه‌ر پێ و نه ده‌متوانی به باشی قسه بكه‌م. هاوكات یه‌كێك له خزمه‌كانیشم قسه‌ی له‌گه‌ڵ ده‌كردم. هه‌رچۆنێك بوو تێمگه‌یاند كه یارمه‌تیم بدات به‌رز ببمه‌وه. دواتر كه له ناو شه‌قامه‌كه‌دا ئه‌گه‌ڕاین، من هیزی قسه‌كردنم نه‌بوو، لێوه‌كانم نه‌ده‌جوڵان، زارم نه‌ده‌كرایه‌وه... كاتێك له‌خه‌و هه‌ستام، وشه‌یه‌كم له به‌رخۆمه‌وه دوپات ده‌كرده‌وه: ئاواته‌كانم... ]
ژیان له هاتنه دنیا و منداڵیه‌وه ده‌س پێ ناكات، ته‌نانه‌ت ئه‌وكاته‌یش كه هاوسه‌رگیری ئه‌كه‌ین و منداڵمان ئه‌بێت و كار و پیشه‌یه‌ك هه‌ڵده‌بژێرین و سه‌رقاڵی ژیانی رۆژانه ده‌بین هێشتا ده‌ستی پێ نه‌كردوه. ئه‌وكاته‌یش كه شكستی یه‌ك له دوای یه‌ك هه‌ناسه‌ی پێ هه‌ڵچنیوین هێشتا نه‌چووینه‌ته ناو قوڵایی ژیانه‌وه. ژیان ئه‌و كاته ده‌س پێ ده‌كات كه وشیاریه‌ك سه‌رتاپامان له خۆ ده‌گرێت. كاتێك كه تێ ده‌گه‌ین كه وه‌ك گیاندارێك به‌ره‌و كۆتاییه‌كی تراژیك ده‌ڕۆین، به بێ ئه‌وه‌ی كه پێشتر سه‌رنجمان دابێته ئه‌و خاڵه‌ی كه به‌ڕاستی من وه‌ك مرۆڤ به‌ره‌و كوێ ده‌ڕۆم، ئاواته‌كانم چین و ئه‌ی بۆ پێیان ناگه‌م؟ كاتێك به‌م وشیاریه ده‌گه‌ین، كه وه‌ك كسێكی نامۆ ده‌ڕوانینه ژیانی خۆمان وه‌ك كه‌سێك كه له په‌نای ڕوبارێكدا وه‌ستاوه و ده‌ڕوانێته تێپه‌ڕینی ئاوی ئه‌و چۆمه. ئه‌و كاته تێ ده‌گه‌ین كه بێ ئه‌وه‌ی بتوانین به‌ری پێ بگرین به‌ره‌و كۆتایی ده‌ڕۆین، به‌ره‌و كۆتاییه‌ك كه نه بیرمان لێ كرده‌وه‌ته‌وه و نه پێشتر به گه‌وره‌یی و شكۆی ئه‌و تراژدیه‌مان زانیوه. له‌م كاته‌دایه كه ژیان به ته‌واو قورسایی و دڵره‌قی خۆیه‌وه له خۆیمان ده‌گرێت. ژێانێك كه ته‌نیا له بوونی كۆتاییه‌كی بێ مانادا، مانا په‌یدا ده‌كات. ژیان ئه‌و شته سه‌یره‌یه كه نه‌بوونی، مانای بوونی پێ ده‌دات...
ئاواته‌كانم؟ ئاواته‌كانم كامانه‌ن. بیر له‌وه ده‌كه‌مه‌وه كه ئێستاكه من پاوێكی به‌ته‌مه‌نم، پیرم، دوایین رۆژی ژیانمه و ده‌ڕوانمه ڕابردوو، چاوم به‌ستوه و ڕوداوه‌كان و تێپه‌ڕینی كات دێنمه‌وه پێش چاوم. ژیانم وه‌ك هێڵێكی تاریك ده‌بینم كه ئاواته‌كانم، یه‌ك له دوای یه‌ك و به پێی ته‌مه‌ن، شوێنپێ یه‌كی ڕوناكیان له سه‌ری داناوه. كه چاوم ده‌كه‌مه‌وه ده‌بینم كه هه‌موویان له سه‌ر كۆتایی هێڵی ته‌مه‌ندا، له دوایین رۆژی ژیانمدا كۆ بونه‌ته‌وه، به بێ ئه‌وه‌ی ته‌نانه‌ت به كه‌مترین و چكۆله‌ترین ئاواتم گه‌یشتبم. ئه‌و كاته‌یه كه به‌ره به‌ره هێزی ژیان خۆی له له‌شم ده‌كێشێته ده‌ره‌وه و ده‌ڕوات و من به‌دوای ژیاندا ده‌ڕوانم كه ئارام ئارام، لێم دور و دورتر ده‌بێته‌وه.... ئه‌و كات مه‌رگ.
ئێستا ئاواته‌كانم چین؟كامانه‌ن؟ ئاواته‌كانم، ئاواته‌كانم، ئاواته‌كانم... ئه‌ی بۆ زارم داخراوه؟ بۆ ناكرێته‌وه؟ بۆ ناتوانم قسه بكه‌م؟ ئاواته‌كانم كامانه‌ن؟ ئاواته‌كانم... ئاواته‌كانم...
ترجمه:
آرزوهایم
[خواب دیدم که در وسط یک خیابان به پشت دراز کشیده بودم. نه توان پا شدن داشتم و نه می‌توانستم به خوبی حرف بزنم. همزمان، یکی از اقوام با من حرف می‌زد. با هر مکافاتی بود حالی‌اش کردم که کمکم کند بلند شوم. بعد از آن در خیابان قدم میزدیم، اما من نمی‌توانستم حرف بزنم، لب‌هایم تکان نمی‌خوردند، دهانم باز نمی‌شد... وقتی از خواب بیدار شدم، کلمه‌ای را با خودم تکرار می‌کردم: آرزوهایم...]
زندگی از زمان تولد و کودکی شروع نمی‌شود، حتی زمانی که ازدواج می‌کنیم و بچه‌دار می‌شویم و کار و شغلی انتخاب می‌کنیم و به زندگی روزمره مشغول می‌شویم، هنوز آغاز نشده است. زمانی هم که شکست‌های پی در پی نفس‌هایمان را به شماره انداخته است، هنوز به عمق زندگی پی نبرده‌ایم. زندگی زمانی شروع می‌شود که یک آگاهی تمام وجودمان را در بر می‌گیرد؛ زمانی که می‌فهمیم که مثل یک موجود زنده به سوی پایانی تراژیک گام برمی‌داریم. بدون اینکه قبل از آن توجه کرده باشیم که به عنوان یک انسان به کدام سو می‌رویم، و آرزوهایمان چیست و چرا به آن‌ها نمی‌رسیم. زمانی به این آگاهی می‌رسیم که می‌فهمیم داریم مثل بیگانه‌ای به زندگی خودمان نگاه می‌کنیم، مثل کسی که کنار رودخانه‌ای ایستاده و به جریان آب نگاه می‌کند. آن زمان می‌فهمیم که بدون اینکه بتوانیم مانع آن شویم، به سوی انتهایی می‌رویم که نه به آن اندیشیده و نه تا آن زمان به عظمت و شکوه تراژیک‌اش پی برده‌ایم. این زمان است که زندگی با تمام سنگینی و سنگدلی خود وجودمان را در بر می‌گیرد. زندگی‌ای که تنها در وجود پایانی بی‌معنی، معنا پیدا می‌کند. زندگی آن چیز شگفت‌انگیزی است که نبودش به آن معنی بودن می‌دهد...
آرزوهایم؟ آرزوهایم کدام‌ها هستند. به این می‌اندیشم که اکنون مرد مسنی هستم، پیرم، آخرین روز زندگی‌ام هست و به گذشته نگاه می‌کنم؛ چشم‌هایم را بسته ام و گذر زمان و اتفاقات آن را پیش چشم می‌آورم. زندگی‌ام را مثل خط تاریکی می‌بینم که آرزوهایم، یکی بعد از دیگری و به فراخور زمان، اثری از روشنایی به جای گذاشته‌اند. وقتی چشمانم را باز می‌کنم می‌بینم که همه آن‌ها در انتهایی خط زندگی، در آخرین روز زندگی، جمع شده‌اند؛ بدون اینکه حتی به کم‌ترین و کوچک‌ترین آرزویم رسیده باشم. در این زمان است که کم کم نیروی حیات از جسمم رخت بر می‌بندد و و من از پشت سر به زندگی نگاه می‌کنم که آرام آرام دور می‌شود... آن‌گاه مرگ.
اکنون آرزوهایم چه هستند؟ کدام‌ها هستند؟ آرزوهایم، آرزوهایم، آرزوهایم... چرا دهانم قفل شده‌است، چرا باز نمی‌شود؟ چرا نمی‌توانم حرف بزنم؟ آرزوهایم کدام‌ها هستند؟ آرزوهایم... آرزوهایم...
13 نظر:
و آگاهی ،آيتم مورد علاقه ام، که جز رنج و لذت، نفرين و آفرين برای انسان چیزی باقی نمی گذارد،بااین حال من هنوز در پي آگاهي و انديشه ام.
سڵاو. نازانم بۆ به‌ڵام منیش عه‌ینه‌ن شتێکی وام لێ قۆمیوه! ئه‌گه‌ر من زووتر زانیم پێی ئێوه‌یش ئاگادار ئه‌که‌مۆ و ئێوه‌یش هه‌ر وا. بمێنن...
چقدر سخت است که نمی توانم کردی بخوانم، به همان سختی که به آرزوهایم نمیرسم، به همان سختی که حس همین پیرمرد قصه تان را دارم ... گاهی چقدر همه چیز سخت است!
کاک فەریق سڵاو
ئەم کاتەت باش
لە رێگەی وێبلاگی یەکێ لە هاورێکانمەوە رێم کەتە ئەم دەڤەرە ، هەموو بابەتەکانت لێ دەخوێنمەوە
ئەگەر بشتوانی ماڵەکەت بگوازیتەە بۆ ناو بلۆگفا زۆر با ەبێ ، چون سیستێمی کامێنت نووسین لەوێدا زۆر راحەت ترە !
هەڵبەت وەک پێشنیارێک
بژی
چرا كامنت هاي من نيستن فريق؟! عجيبه كه من هنوز با اين بلاگ اسپات كنار نيومدم..يعني همه كامنتهام مي پرن اينطوري؟
به مکث
هیچ کامنتی ازت نرسیده، شاید واقعا بلاگ اسپات مشکل داره
نه بلاگفا خوب نيست..برنگردي ها...
سلاو کاك فریق به راستى ئاواتاکانم کامانان دوائ ساڵانیکی زۆر ئه وا بۆ ٣ ساڵ ئه روات لا که ش وهه واییکى تۆزیک ئارام دا ئژیم ،له راستىدا لا ئه م ماوێه دا زۆرتر بیرم لا ئاواتاکانم کردواتاوا باڵام.................
دلم که خیلی می خواهد یاد بگیرم ولی نمی خواهم مایه دردسر باشم برایتان. راستی همین بلاگ اسپات بهتر است، بلاگفا فقط به عنوان وبلاگ آئینه خوب است.
کاک گیان چووووونی؟؟ له کیو بید؟؟؟ تو خووا سه یر که من هر خه برم نیه لا بلاگه کان کوردی...کاکه گیان تا ایرنا من هر لا بلاگه کانی فارسی چووم بان چوم خووار به لاهی هه ر شیت بووم. ام شونه ای تر فی یر بووم...زوووووور سپاسم بو قلمی نازک کوووردی جووان و پاک نیسند، ده ست ه کان خووش بید. اینتیظار من باش به روژی دو جار تیه م بو سیران!
من دلیم ئه گر به هیندیک له ئاواته کانیشم نه گیشتم هیچ نیه بلام خوزگه که پیر بوم ئه وکات که چاویکم له رابردوم خشاند رازی بیم .
دلم میخواست کامنتم برای این پستت این بود: با هم مینشستیم و یک سیگار میکشیدیم. یا در خیابانی بلند در شبی قدم میزدیم و سیگاری میکشیدیم.
برای رمضانی:
خوب گفتی... حسابی غم رو از دل می‌برد. ممنون
ارسال یک نظر
لطفاً برای درج نظر خصوصی یا ارسال ایمیل یا تماس آنلاین، به صفحه تماس بروید
با تشکر