به‌یانیه‌ك له‌ماڵه‌وه دانیشتبم، كه‌سێك له درگا بدات، پیاوێكی پیر، هاوكات له‌گه‌ڵ كردنه‌وه‌ی درگاكه، له چاوم ڕامێنێت و پێم بڵێت "فه‌رێق!" تۆ ته‌نیا ٢٤ كاتژمێرت ماوه، چی ده‌كه‌ی بیكه، به‌یانی هه‌ر له‌م كاته‌دا دێمه‌وه بۆ لات، بۆ گیان كێشانت؛ ئه‌و كات بڕوات و من به سه‌رسووڕمانه‌وه، چاوم ببڕمه پشتی چه‌ماوه‌ی كه دور دبێته‌وه و ئه‌ویش به‌رله‌وه‌ی بگاته ئه‌وسه‌ر كۆڵانه‌كه، لا بكاته‌وه و بڵێت ته‌نیا ٢٤ كاتژمیری دیكه و له‌به‌رچاو ون بێت...
من كێم، چیم له ژیان ده‌وێت؟ گه‌میه‌كی تاكه‌كه‌سی له‌گه‌ڵ خۆم ده‌سپێده‌كه‌م. پیاوێكی پپری پیسی چڵكن، له‌وپه‌ڕی ساته‌كانه‌وه، له دوایین چركه‌ی ژیاندا، چاوه‌ڕوانی من ده‌كات كه له‌گه‌ڵ خۆی به‌ره‌و داهاتوویه‌كی پیسی چڵكن، داهاتوویه‌ك له‌و دیوی سنووری ژیان، پڕ له تاریكی، بوون و نه‌بوونی ئه‌به‌دی، یان هه‌ر شتێكی تاریكی نادیاری بۆگه‌ن، بمبات. ته‌نیا ٢٤ كاتژمێرم ماوه. له خۆم ده‌ڕوانم و له‌به‌ر خۆمه‌وه ده‌ڵێم ئه‌وا تۆیش گه‌یشتیته كۆتایی، ده‌ی چی ده‌كه‌ی بیكه!...
"ئه‌وه به‌م بیره هیچ و پووچانه چه‌ن چركه‌یه‌ك تێپه‌ڕی." درگاكه داده‌خه‌م. دێمه‌وه ژووره‌كه‌ی خۆم. سه‌ر لێ شێواو، مات، وڕ، گێژ له شوێنی خۆم داده‌نیشم. له‌به‌ر خۆمه‌وه ده‌ڵێم: ئه‌وه‌یش ئه‌نجامی ژیانت هات، هه‌سته، كاتت نه‌ماوه، خێراكه، كارێك بكه، په‌له‌قاژه‌یه‌ك، شتێك، خێراكه، ئه‌وه تۆی كه له مه‌رگ نزیك ده‌بیته‌وه، ئه‌وه تۆی!... چركه‌كان به خێرایی تێ ده‌په‌ڕن.
چی بكه‌م، به‌ره‌و كام لا بڕۆم، چه‌نده ئه‌و شته سه‌یر و سه‌مه‌ره‌یه. ئه‌وه منم كه له دوایین ساته‌كاندا، له تێپه‌ڕینی دوایین چركه‌و خوله‌كه‌كاندا، له خۆم ده‌ڕوانم و باوڕ ناكه‌م كه مردن له پشت درگاكه‌وه چاوه‌ڕێمه، ئه‌و پیسه‌ی بۆگه‌نه‌ی پشت چه‌ماوه، ئه‌و گۆچان به‌ده‌سته، ئه‌وه چاوه‌ڕێم ده‌كات. چی بكه‌م...
ده‌ڕۆمه ده‌ره‌وه، به‌ر له هه‌ر شتێك، پاكه‌تێك جگه‌ره ده‌كڕم. هه‌ر له‌به‌ر دووكانه‌كه داده‌نیشم، پاكه‌ته‌كه ده‌كه‌موه و جگه‌ره‌یه‌ك داده‌گرسێنم و به قووڵایی ئه‌و ساڵانه‌ی كه ته‌ركم كردبوو مژی لێ ده‌ده‌م و هه‌ست به دووكه‌ڵه‌كه‌ی ده‌كه‌م كه له ناو سیه‌كانمه‌وه ده‌ڕواته ناو خوێن و له ڕێگه‌ی ده‌ماره‌كانه‌وه له‌شم داده‌گرێت. ئه‌و كات بیر له‌و مردنه ده‌كه‌مه‌وه و له‌به‌ر خۆمه‌وه جوێن به‌و پیره بۆگه‌نه ده‌ده‌م كه گه‌مه‌ی پێ كردووم. جا من چۆن ده‌مرم. مه‌گه‌ر منیش ده‌مرم؟ نا! هه‌ر له‌و بیره‌دام كه سه‌رم هه‌ڵده‌بڕه‌م و ده‌یبینم كه له‌وبه‌ر شه‌قامه‌كه‌وه لێم ده‌ڕوانێت و به ده‌نگێكی نزم ده‌ڵێت ٢٣ كاتژمێر... وه ته‌نیا من لێی تێده‌گه‌م، ئه‌و كات دوكه‌ڵه‌كه ده‌په‌ڕێته گه‌رووم، جگه‌ره‌كه له نیوه‌یدا فڕێ ده‌ده‌م و به‌ره‌و ماڵه‌وه ده‌ڕۆم، به‌ڵام نه! له نیوه‌ی ڕێدا ده‌گه‌ڕێمه‌وه. تاكسیه‌ك ده‌گرم و ده‌ڕۆم بۆ داسێران(٭)، دوو شووشه شه‌راب ده‌كڕم. ناگه‌ڕێمه‌وه ماڵ، له كه‌س ماڵئاوایی ناكه‌م. ده‌ڕۆمه سه‌ر شه‌قامی ئه‌سڵی شار، جوانترین ماشین هه‌ڵده‌بژێرم. گرینگ نیه هین كێ بێت. به زۆر یان به شێوه‌یه‌كیتر، سوار ده‌بم، لێی ده‌خوڕم و ده‌كه‌ومه ڕێ...
پاكه‌ته جگه‌ره‌كه لای خۆم داده‌نێم، شوشه شه‌رابه‌كه هه‌ڵده‌چڕم، جگه‌ره ده‌كێشم و شه‌راب ده‌خۆمه‌وه و ده‌ڕوم. نامه‌وێت كات به فیڕۆ بده‌م، به خێراییه‌كی سه‌ر سووڕهێنه‌ر ده‌ڕۆم. كات تێ ده‌په‌ڕێت. نیوه‌شه‌و ده‌گه‌یه‌مه شاری مه‌به‌ست. ئازیزێك، یه‌كه‌م عه‌شق و ته‌نیا عه‌شقی له‌ده‌س چووم بانگ ده‌كه‌مه ده‌ره‌وه. لای هاوسه‌ره‌كه‌یه‌تی، نایه‌وێ بمبینێت. ده‌ڵێم زۆر گرینگه كه بتبینم و ئه‌وش دێته ده‌ره‌وه. سواری ماشینه‌كه‌ی ده‌كه‌م و ده‌ڕۆم. ده‌ڕۆم بۆ شوێنێكی دوور، ئازیزه‌كه‌م ده‌ترسێت، ده‌گری، به‌ڵام من ناموێت ئازاری بده‌م. ماشینه‌كه ده‌كوژێنمه‌وه. له ده‌ره‌وه شتێك ڕاده‌خه‌م. پێی ده‌ڵێم، ئازارت ناده‌م، مه‌ترسه، ته‌نیا ده‌مه‌وێت له سه‌ر ڕانت بنووم. ته‌نیا ده‌مه‌وێت سه‌ر بنێمه سه‌ر ڕانت و له ناو گه‌رمای مه‌ستی شه‌رابدا لێت بڕوانم و جگه‌ره بكێشم و دواتر چاوم لێك بنێم و ئیتر نه‌زانم كێم و چیم و له كوێم، تا گه‌یشتینی دوایین كاتژمێر، دوایین خوله‌ك و دوایین چركه...
٭ گه‌ڕكێكه له مه‌ریوان، باشترین شوێن بۆ كڕینی خواردنه‌وه!
! ئه‌م بابه‌ته به چه‌ند به‌شیتر درێژه‌ی ده‌بێت.
ترجمه:
بازی مرگ
یک صبح در خانه نشسته باشم، کسی در بزند، پیرمردی همزمان با باز کردن در، در چشمانم دقیق شود و بگوید "فریق!" فقط 24 ساعت از زندگی‌ات باقی مانده، هر کاری که می‌خواهی انجام بده، فردا صبح، همین وقت، برمی‌گردم؛ آنگاه برود و من با شگفتی، به پشت خمیده‌اش خیره شوم که دور می‌شود و اوهم قبل از آنکه به انتهای کوچه برسد، سرش را برگرداند و بگوید تنها 24 ساعت دیگر و آنگاه ناپدید شود...
من کی هستم؟ از زندگی چه می‌خواهم؟ بازی تک نفره‌ای با خودم شروع می‌کنم. پیرمردی کثیف و چرکو، آن‌سوی لحظات، در آخرین ثانیه‌ی زندگی، منتظر است تا من را همراه خود به آینده‌ای کثیف، آینده‌ای آن‌سوی مرز زندگی، پر از تاریکی، بودن یا نبودن ادبی، یا هر چیز تاریکِ مبهم گندیده ببرد. تنها 24 ساعت زمان باقی است. به خودم نگاه می‌کنم و به خودم می‌گویم تو هم به انتها رسیدی، هر کاری از دستت برمی‌آیدن دریغ نکن!...
"با این افکار پوچ چند دقیقه‌ای گذشت" در را می‌بندم. به اتاقم باز می‌گردم. آشفته، مبهوت، گیج و منگ می‌نشینم. با خودم می‌گویم عاقبت به پایان خط رسیدی، بلند شو، وقتی نمانده، زود باش، کاری بکن، دست و پایی بزن، چیزی، زود باش، این تو هستی که به مرگ نزدیک می‌شوی، آره تو!... دقایق با سرعت سپری می‌شوند.
چکار کنم، به کدام سو بروم، چه لحظات عجیب و شگفتی. این منم که در آخرین لحظات، در هنگام سپری شدن آخرین ثانیه‌ها و دقایق به خودم نگاه می‌کنم و باورم نمی‌شود که مرگ پشت در منتظر است، آن موجود کثیف و گوژپشت و عصا به دست منتظر من است. چکار کنم...
از منزل بیرون می‌روم، قبل از هر چیز بسته‌ای سیگار می‌خرم. جلو مغازه می‌نشینم، آن‌را باز می‌کنم و سیگاری روشن می‌کنم و به عمق سال‌هایی که ترک کرده بودم دود را وارد ریه‌هایم می‌کنم و با تمام وجود حس می‌کنم که وارد خون و رگ‌هایم شده و در سراسر بدنم می‌چرخد. آنگاه به مرگ فکر می‌کنم. و به آن موجود پیری فحش می‌دهم که با من بازی کرده‌بود. مگر می‌شود بمیرم؟ نه! در این لحظات سرم را بلند می‌کنم و می‌بینم که آن‌طرف خیابان نگاهم میکند و آرام می‌گوید 23 ساعت دیگر... وتنها من می‌فهمم، دود در گلویم می‌پیچد، سیگار را نیمه کشیده به سویی پرت می‌کنم و به طرف خانه می‌روم، اما نه! از نیمه راه برمی‌گردم. سوار تاکسی‌ای می‌شوم و به دارسیران(*) می‌روم و دو شیشه شراب می‌خرم. به منزل برنمی‌گردم، از کسی خداحافظی نمی‌کنم. به خیابان اصلی شهر می‌روم. بهترین ماشین را انتخاب می‌کنم. مهم نیست مال چه کسی باشد. به زور یا هر روش دیگری، پشت فرمان می‌نشینم و راه می افتم...
بسته سیگار را بغل دستم می‌گذارم، شیشه شراب را باز می‌کنم. سیگاری روشن می‌کنم و شراب می‌نوشم و می‌روم. نمی‌خواهم زمان را از دست بدهنم. با سرعتی سرسام‌آور در حال حرکت هستم. زمان می‌گذرد. نیمه شب به مقصد می‌رسم. عزیزی، اولین و آخرین عشق از دست رفته‌ام را صدا می‌زنم. پیش همسرش است. نمی‌خواهد مرا ببیند. می‌گویم بسیار مهم است که ببینمش و او هم بیرون می‌آید. سوارش می‌کنم و می‌روم. می‌روم به جایی دور، عزیزم می‌ترسد، گریه میکند اما من نمی‌خواهم آسیبی به او برسانم. ماشین را خاموش می‌کنم. بیرون، زیراندازی پهن می‌کنم. به او می‌گویم که اذیتت نمی‌کنم، نترس، تنها می‌خواهم سر روی رانت بگذارم و در میان گرمای شراب و دود سیگار نگاهت کنم و آنگاه آرام به خواب بروم و دیگر ندانم که کی و چی و کجا هستم، و در آن حال بمانم تا فرا رسیدن آخرین ساعت و آخرین دقیقه و آخرین ثانیه...
*محله‌ای در مریوان، مناسبترین جا برای خریدن مشروب!
!این مطلب در چند قمست دیگر ادامه خواهد داشت.
7 نظر:
گرفت لاوێداێه کا هات ده نگ ناکات
سڵاو و رێز. له سیناریۆی فیلمی هیندی ئه‌چێت! ئه‌م بیرۆکه‌یه له لایه‌ن زۆر که‌سه‌وه لق و باڵی پێ‌دراوه و باسیان لێ کردووه که مه‌سه‌له‌ن ئه‌گه‌ر بزانیت چه‌ند ساتێک له ته‌مه‌نت مابێت چۆن ته‌واوی که‌یت! من که خۆم لێ کردووه به گێل! له بیرم نه‌چێت بێژم داسێران بێجگه له‌و شته وا وتتان، دۆعانووسینیش تیا ده‌س ئه‌که‌وێت! جۆرێکی‌تری داستانه‌که‌ت ئه‌توانێت به "نووشته"وه درێژه بدرێت! بمێنیت...
سڵاو و رێز . ئه‌و به‌شه‌ی دووایی نووسینه‌که‌ت ئاواتی منه له دووای سی و شه‌س ساڵ ته‌مه‌ن !ئاخ منیش ...
بی تعارف باید بگویم عالی بود ... اما همیشه برایم سوال است چرا وقتی کسی که زمانی برایمان عزیز بود ترکمان میکند و دل میبندد به دلداری دیگر، باز هم برایمان عزیز است و دم آخر یاد او می افتیم؟ هر چند برای من اینطور نیست اما در این داستان اینطور است. آیا نه اینست که باید برای کسی مرد که لااقل برایمان تب کند؟ نظر خاصی در این خصوص دارید؟
به خانم آینا:
خیلی سعی کردم که دیگه بهش فکر نکنم. خیلی سعی کردم فراموش کنم، اما مگه می‌شه؟ دست خود آدم که نیست (حداقل در مورد من)، چکار کنم، بازم مهرش هست... کاش می‌شد فراموش کرد
به‌ڕاستی ره‌ش ده‌نووسیت...........جوانه
درست جایی که می خوام بخونم تو تمومش می کنی....اه...بعدشم الکی می گی می نویسم دوباره...
ارسال یک نظر
لطفاً برای درج نظر خصوصی یا ارسال ایمیل یا تماس آنلاین، به صفحه تماس بروید
با تشکر