زیر نور ماه

نور، از پنجره‌ می‌تابد بر تختی که زنی و شوهری رویش دراز کشیده‌اند. مرد نفس نفس می‌زند. زن رویش را به طرف ماه برگردانده و به نور مهتابی‌اش نگاه می‌کند. از سنگینی مرد نفس‌اش تنگ شده، ماه ژله‌ای می‌شود. می‌لرزد. احساس درد می‌کند. ماه پریده رنگ مثل مرده‌ای برخاسته از گور، در پهنه‌ای بی‌کران، تنها. سرگردان. نفس‌اش از بوی دهان مرد، همچون نفس بی‌جان ماه، به شماره می‌افتد. و ستاره‌ای آن‌سوتر چون جنین مرده‌ای می‌شود. مرد خالی می‌شود. روی سینه‌اش رها می‌شود. زن او را به کناری می‌زند. از روی تخت بلند می‌شود. می‌رود به طرف حمام. عق می‌زند...

... برمی‌گردد. مرد خوابیده‌است. زن از پنجره به بیرون نگاه می‌کند. قطره‌های لزج و کثیفی از ماه می‌چکد روی شهر. بوی بدی حس می‌کند. پرده را می‌اندازد. زیر پنجره، پشت به دیوار،‌ چمباتمه می‌زند و به تاریکی خیره می‌شود...