اورژانس

حالم از سیاه نوشتن به‌هم می‌خورد. امشب می‌خواهم داستانکی عاشقانه بنویسم درباره‌ی دخترکی زیبا که برای اولین بار با یارش حرف می‌زند و اولین بوسه‌ی عشق بر لبانش می‌نشیند. احساس خوبی پیدا می‌کنم. می‌خواهم قبل از نوشتن چیزی بخورم. از روی صندلی بلند می‌شوم و سراغ یخچال می‌روم و سیبی و کاردی میوه‌خوری برمی‌دارم و بازمی‌گردم.

کارد را روی پوست سبز سیب می‌گذارم. آه! از کارد کُند حالم به‌هم می‌خورد. کارد را محکم‌تر فشار می‌دهم. نمی‌برد. عصبانی می‌شوم. کارد را از دسته می‌گیرم و می‌خواهم آن‌ را عمیق در سیب فرو کنم. کارد از روی پوست سیب می‌لغزد و تا دسته در گوشت ساعدم فرو می‌رود و شاهرگ دستم را پاره می‌کند. خون فواره می‌زند و روی کیبورد و مونیتور و لباسم می‌پاشد. دستم را روی بریدگی می‌گذارم. پارچه ای‌ پیدا می‌کنم و با آن می‌بندمش اما خون از لای پارچه بیرون می‌زند. باید هرچه سریع‌تر خودم را به اورژانس برسانم.

بیرون می‌روم. ماشین را روشن می‌کنم و حرکت می‌کنم. خون داخل ماشین می‌چکد. جلو بیمارستان که می‌رسم ماشین را نگه می‌دارم. ماشینی از روبرو می‌آید. در را باز می‌کنم و نیم‌خیز شده‌ام که از ماشین خارج شوم که ماشین روبرو با آخرین سرعت به در می‌کوبد. سرم لای در و بدنه ماشین می‌افتد و در یک آن از تنم جدا می‌شود. سر قطع‌ شده‌ام قل می‌خورد و جلو ماشین به دیواره‌ی جدول می‌خورد و همانجا می‌ماند.

تنه‌ام را از ماشین بیرون می‌برم. در حالی که از گردن و دستم خون می‌چکد کنار جدول می‌روم. سرم را از موهایش می‌گیرم. به طرف در نگهبانی بیمارستان راه می‌افتم.

« ببخشید اورژانس کجاست؟»

نگهبان با دیدنم کنار در بی‌هوش می‌شود. به او توجه نمی‌کنم در را باز می‌کنم و داخل می‌شوم. اورژانس باید همین طرف‌ها باشد. باید زود به منزل برگردم و به داستانم برسم.