شرح مبارزات «گیزو» جنگجوی کاغذی، قسمت اول

ظهر یک روز اواخر بهار یا اواسط تابستان بود که «گیزو»، جنگجوی کاغذی، به زادگاهش برگشت. بر الاغی مردنی سوار بود، همچون دُن کیشوت که سوار بر یابوی لاغرش، دشت‌ها را پشت سر می‌گذاشت. اما برای «گیزو» سانجو پانزایی در کار نبود تا به او خدمت کند. در این دنیای پهناور، با کوه‌های سر به فلک کشیده و دریاهای بی‌انتهایش، با جنگل‌ها و کویرهایش، که «گیزو» از هر کدام خاطره‌ای داشت،  تنهای تنها می‌گذشت. از آب زلال چشمه‌ها می‌نوشید. کنار چوپانان و کشاورزان می‌نشست، از نوای نی‌لبک و آهنگ‌های روستایی آن‌ها لذت می‌برد. گاه، آفتاب سوزنده‌ی بیابان‌ها جانش را به لب می‌رساند و هر دم منتظر مرگش بود، اما هر بار معجزه‌آسا نجات می‌یافت...

اکنون باز بعد از سال‌ها، داشت از کوهستان پایین می‌آمد. سوار بر الاغ مردنی‌اش. به کشاورز پیری که بردامنه‌ی کوه زیر سایه‌ای نشسته بود رسید، پیرمرد «گیزو» را شناخت و به او خوش‌آمد گفت و نانی و کاسه‌ای دوغ جلوش گذاشت تا خستگی راه از تن بزداید. «گیزو» از سفرهای طولانی‌اش برای پیرمرد گفت و از اتفاقاتی که برای او پیش آمده بود و از رشادت‌هایی که بر پیکره‌ی این جهان خاکی حک کرده بود. اما برای پیرمرد گفت که اکنون دیگر دارد پیر می‌شود و دوست دارد در زادگاهش به آسودگی زندگی کند. و برای همین است که بعد از سال‌ها، بعد از مبارزات بی‌پایان با انسان‌های پلید و ارواح خبیث و دیو و اجنه،‌ آمده تا در گوشه‌ای از سرزمین پدری و خانه‌ی اجدادی‌اش، روزهای آخر عمرش را به تفکر و تامل در روزهایی که پشت سر گذاشته، بگذارند و به یک عمر افتخار و زندگی با شرافت فکر کند و اگر فرصت بود آن را برای آیندگان بنویسد و بر جای بگذارد...

«گیزو» که پیش کشاورز پیر خستگی از تن به‌در کرده بود، از او هندوانه‌ای هم گرفت و در خورجین گذاشت و تشکر کرد و افسار الاغ پیرش را به دست گرفت و به سوی دشت، سرزمین زادگاهش به‌راه افتاد... ادامه دارد.