بازی

وقتی دستم را روی دکمه می‌گذارم، به صورت هراسانش نگاه می‌کنم  و  می‌گویم: «خیلی باحاله! حالا می‌بینی!»

با لحن دخترانه‌ی به آینه‌ی روبرو نگاه می‌‌کند و با نگرانی می‌گوید: «این چه بازی‌ایه آخه، خیلی ترسناکه.»

دست‌ها و پاهایش را با زنجیری سنگین به دو میله بسته و با تسمه‌ای سرش را راست نگه داشته‌ام تا نتواند سر و گردنش را حرکت دهد. به دستگاه نگاه می‌کنم که بعد از زدن دکمه روشن شده و پایین می‌آید. می‌خندم.

می‌گوید: «خاموشش کن عزیزم. خوشم نمیاد. بیا بازم کن.»

می‌گویم: «یه حس عجیبی بهت میده، حسی که تا حالا نداشتی. ترسو نباش دختر. یه کم دیگه صبر کن.»

چیزی نمی‌گوید. نوک مته می‌چرخد و آرام آرام پایین می‌آید و به فرق سرش نزدیک می‌شود. در آینه به  مته خیره شده و وحشت از نگاهش می‌بارد. صورتش سرخ شده و پلک‌هایش بیش از حد باز شده‌اند. خودش را تکان می‌دهد اما وضعش تغییری نمی‌کند. سر و گردنش ثابت شده‌اند. با وحشت فریاد می‌زند:

« کافیه دیگه. نگهش دار.»

می‌خندم. مته‌ی چرخان که به سرش نزدیک می‌شود. دستم را به طرف دکمه می‌برم. آن‌را فشار می‌دهم. تغییری نمی‌کند. دستگاه همچنان آرام آرام پایین می‌آید. محکم‌تر دکمه را فشار می‌دهم. خاموش نمی‌شود. هراسان نگاهش می‌کنم. به لکنت افتاده و نمی‌تواند حرف بزند. با شدت خودش را تکان می‌دهد. اما بی‌فایده است. دکمه از کار افتاده. به کنتور برق فکر می‌کنم؛ اما تا به آن‌جا برسم کار از کار می‌گذرد. مته پایین می‌آید. به طرفش می‌دوم. میخواهم تسمه‌ای که به سرش بسته شده را باز کنم اما او با تکان‌های محکم سرش تسمه را محکم‌تر کرده و به آسانی باز نمی‌شود. اکنون مته به فرق سرش رسیده است. نوک فولادی‌اش با سرعت می‌چرخد. و آرام در کاسه‌ی سرش فرو می‌رود. خون و مو و مغز روی صورتم می‌پاشد.