جایی برای گریستن مردها

دلش گرفته انگار، آرام می‌راند و ترانه‌ی غمگینی زیرلب زمزمه می‌کند. سبیل مشکی و پرپشت‌ش با حرکت لب‌هایش می‌لرزد. می‌گوید: کاش جایی بود که می‌تونستیم بریم و کمی گریه کنیم.

می‌گویم: آره... منم کمی گریه کنم آروم میشم... و خنده‌ای جیغ‌دار تحویل می‌دهم. نمی‌خندد. در آینه به خودم نگاه می‌کنم؛ یک جفت چشم خشن که سفیده‌‌اش به تیرگی و سرخی می‌گراید و ابروهایی که بر اینها سایه افکنده است. آینه را کنار می‌ِزنم. به جاده خیره می‌شوم. انگار جایی در حال سوختن است. دودی سفید و رقیق دارد همه‌جا را می‌پوشاند.

دوست دیگرم صندلی پشتی نشسته و هیچ نمی‌گوید، انگار که اصلا وجود ندارد.

می‌گویم: تو دلت گریه نمی‌خواد؟ آرام جواب می‌دهد: نه نمی‌خواد... و کف ماشین استفراغ می‌کند...

می‌گویم: از این دود رفتی بیرون، گوشه‌ای نگه‌دار یه هوایی بخوریم. سیگاری روشن می‌کنم و دودش را از شیشه‌ی نیمه‌باز بیرون می‌دهم...