سایه

سه ساله‌ام و کنار پدرم، که حواسش به من نیست، راه می‌روم. می‌خواهم از روی سایه‌ ‌پرم. سایه از من جلو می‌زند. نزدیک می‌شوم و دوباره می‌پرم اما سایه یک قدم جلوتر می‌رود. بازهم می‌پرم. باز سایه جلو می‌زند. بعد از چند بار، پدرم می‌بیند و می‌ایستد. سایه هم می‌ایستد تا من از روی‌اش بپرم. بعد با ذوق بالا و پایین می‌پرم. پدرم می‌خندد و با لذت نگاهم می‌کند، سپس دستم را در دست‌های بزرگش می‌گیرد و با هم می‌رویم...

سی ‌ساله‌ام و با پسرم راه می‌روم. آرزو دارم یک‌بار نگاه کنم و ببینم که توجه پسر کوچکم به سایه‌ام جلب شده؛ آرزو دارم ببینم که دارد می‌دود، روی پاهایش می‌جهد و سعی می‌کند از روی سایه‌ام بپرد. اما اکنون این سایه‌ی من است که به دنبال سایه‌ی او که روی سایه‌ی ویلچری نشسته و می‌رود، بدون آن‌که تمایلی به پریدن داشته باشد.