پشت ویترین

با بی‌حوصلگی تی‌شرت سبز رنگ را نگاه می‌کنم. سرم را که بلند می‌کنم، ناگاه، با مانکن چشم در چشم می‌شوم. در همان لحظه‌ی اول، نگاه خیره‌اش تا عمق وجودم نفوذ می‌کند. نگاهم را از نگاهش می دزدم. دوباره به تی‌شرتی که به تن‌اش پوشانده‌اند نگاه می‌کنم. با دیدن بازوهایش، با خودم می‌گویم که یک مانکن پلاستیکی بیشتر نیست. باز سرم را بلند می‌کنم. باز نگاه بی‌حرکت و سنگین‌اش از وجودم می‌گذرد. لحظه‌ای اطرافم را فراموش می‌کنم. وقتی به خودم می‌آیم به گوشه‌ی دیگر ویترین می‌روم. سرم را برمی‌گردانم و نگاهش می‌کنم. در همان مسیری که ایستاده بودم به جلو خیره شده‌ است. قبل از آن‌که به وضعیت قبلی خودم بخندم، او سرش را به طرفم می‌چرخاند، خیره نگاهم می‌کند و لب‌هایش، بی‌صدا، از هم باز می‌شوند. عرق سردی بر بدنم می‌نشیند. با گام‌های لرزان دور می‌شوم.