رفتگر پیر

ساعت 2 و 5 دقیقه شب است. مثل همیشه بی‌خوابم. جلو در نشسته‌ام و سیگار می‌کشم. کوچه از نور تیرهای چراغ برق، روشن است، پنجره‌ها خاموش و تاریک‌اند و جز من و رفتگری که از آن‌سر کوچه در حال نزدیک شدن است، همه خوابیده‌اند و سکوت سنگین شب را تنها، صدای چرخ‌های زنگ‌زده‌ی چرخ‌دستی او می‌شکند.

با بی‌حالی به سایه‌ی شبح‌وار رفتگر، که لنگ لنگان و بدون عجله کار خودش را انجام می‌دهد، نگاه می‌کنم، سپس دود سینه‌ام را در هوا رها می‌کنم و به ذراتش خیره می‌شوم که از هم می‌‌پاشند و در فضا حل می‌شوند...  

رفتگر که به مقابلم می‌رسد، چرخ‌اش را نگه می‌دارد. به طرفم می‌آید تا زباله‌‌های جلو در را بردارد. خسته نباشید در گلویم گیر کرده، چون نگاه و صورتش را نمی‌توانم ببینم. لباس‌هایش خالی هستند و کلاهش روی جایی که باید سرش باشد در هوا معلق است. با صدای آرام و خش‌داری می‌گوید: مثل هرشب بی‌خوابی؟ و خنده‌ی پیرانه‌ای می‌کند. نمی‌توانم جواب بدهم. کیسه‌ی زباله را برمی‌دارد. توی چرغ پرت می‌کند و باز هل می‌دهد. کمی که دور می‌شود می‌بینم که با چرخش از زمین کنده شده و در هوا شناور می‌شود، در خم کوچه می‌پیچد و من دیگر نمی‌توانم ببینمش...

لحظه‌ای که می‌گذرد صدایی می‌شنوم؛ رفتگر معلق در هوا را می‌بینم که برگشته و صدایم می‌ِزند: تو نمی‌خواهی بیایی؟ از جایم بلند می‌شوم. حس می‌کنم که از زمین فاصله می‌گیرم و به لبه‌ی پشت‌بام‌ها می‌رسم. به طرف رفتگر می‌روم، همراه او، از بام‌ها فاصله می‌گیریم و آرام روی شهر پرواز می‌کنیم. سیگار هنوز لای انگشتانم است. آن را در هوا رها می‌کنم و سرخی آتش‌اش را می‌بینم که سقوط می‌کند و روی بامی می‌افتد...