سربازی با پوتین‌های خیس

بر جاده‌‌ی خاکی خیس از باران، که ردی موازی بر آن حک شده‌است، لحظاتی از زمان، در ‌گذرند. مه غلیظی همه جا را پوشانده و از این مسیر کوهستانی، تنها بخش کوچکی دیده می‌شود. در این سکوت و سکون مبهم، ناگهان صدای پایی به گوش می‌رسد که سنگین و آرام نزدیک می‌شود. لحظاتی که می‌گذرند، سیاهی آدمی از لای انبوه مه ظاهر می شود. لباس‌های نظامی کهنه‌ی خیسی بر تن دارد و کیسه‌‌ای سربازی بردوش؛ پوتین‌های زهوار در رفته‌ی گل‌آلودش چلپ چلپ صدا می‌دهد، انگار داخلش از آب پر است. نگاهش را به زیر‌ انداخته و پیش می‌آید...

نزدیک‌تر که می‌شود، صورت خسته و اصلاح نشده‌اش را بلند می‌کند و نگاه سرد و گنگ خود را به چشمان توی خواننده، که روی نیمکتی در کنار این جاده‌ی خیس نشسته و منتظری، می‌دوزد؛ سپس سرش را برگردانده و دوباره پایین می‌اندازد، ‌از مقابلت می‌گذرد و باز به میان مه غلیظ می‌رود و صدای پوتین‌های خیسش دور و دورتر می‌شود...