داستان پیرمرد شیرخوار و مادرش

در زمان‌های نه‌چندان قدیم، زنی جوان که اولین حاملگی‌اش بود، پیرمردی به دنیا آورد. پیرمرد کوتوله‌ی پلاسیده‌ی استخوانی غمگین، با آلت بلند آویزان که هنوز ختنه نشده بود. به جای این‌که مثل کودکان گریه کند، فقط سرفه‌های خشکی می‌کرد که بدن لرزانش را مثل بیدی در طوفان می‌لرزاند. همه در نهایت حیرت به او نگاه می‌کردند، کسی نمی‌دانست چکار باید بکند تا اینکه پرستاری تن نحیفش را در پارچه‌ای پیچید و در بغل زائو گذاشت. پیرمرد سرش را روی سینه‌ی مادرش گذاشت و با بی‌حالی از پستان او شیر خورد...

سال‌ها گذشت، پیرمرد به غذای دیگری عادت نکرد و مثل روز اول پستان مادرش را در دهان داشت. مادرش دیگر حامله نشد. لاغر و استخوانی شد. صورتش چروک برداشت. کمرش خم شد، تا اینکه آخرین روزهای زندگی‌اش رسید اما پیرمرد در همان حال باقی ماند. پستان‌های پلاسیده‌ی مادرش را در دهان می‌فشرد اما دیگر شیری نبود. مادرش مرد. جسدش بو گرفت، بدنش فاسد شد و از هم گسیخت اما پیرمرد نگذاشت او را به خاک بسپارند تا این‌که او هم در حالی که پستان گندیده‌ی مادرش را در دهان داشت به خاطر گرسنگی مرد. هر دو را در کنار هم به خاک سپردند...

اگر تا اینجای داستان را خوانده‌ای، همین الان از جایت بلند شو. به کنار پنجره برو، پرده را کنار بزن. می‌بینی که پیرمرد کوتوله‌ی غمگینی، لخت، با آلت آویزان، در حالی که پستان بریده‌ی پوسیده‌ای در دهان دارد، از کوچه می‌گذرد. او را صدا بزن، به اتاقت ببر و با او کمی حرف بزن، اما یادت نرود که فاصله‌ات را با او حفظ کنی...

او حالا کنار من نشسته‌است. بیش از حد نزدیک شده‌است. دارد به من نگاه می‌کند، دست‌های استخوانی‌اش را داخل شکمم فرو برده و پستان پلاسیده‌ای را می‌مکد...