قبل از صبحانه

با خارش گلو، سردرد و عطسه و منگی سر، از خواب بیدار می‌شوم. هیچ کاری نمی‌کنم، وقتی به خودم می‌آیم می‌بینم که دهانم باز مانده و چشمانم، با پلک‌های بیش‌ازحد باز، به چیزی نامرئی، در فاصله بین من و دیوار روبرو خیره شده‌ است...

با سنگینی از جایم بلند می‌شوم. از روی میز سیگاری برمی‌دارم و آتش می‌زنم. طعم و بوی آن‌را احساس نمی‌کنم. کنار پنجره می‌روم. پرده را کنار می‌زنم و به بیرون نگاه می‌کنم. خورشید از پس غبار، همچون جنـ/ده‌ای پیر به نظر می‌رسد، دود سیگار را رویش می‌پاشم، روی شیشه پخش می‌شود. در را باز می‌کنم و به بالکن می‌روم. به پایین نگاه می‌کنم، به کوچه، پاهایم را از روی نرده رد می‌کنم و خودم را با سر به پایین می‌اندازم...

وقتی به هوش می‌آیم دردی حس نمی‌کنم. کف کوچه پهن شده‌ام و بدنم در خون لزجی شناور است، اما هنوز زنده‌ام. رهگذری از کنارم رد می‌شود و نگاه می‌کند، می‌خواهم برایش زبان در بیاورم، اما به جایش خون بالا می‌آورم. خودم را به طرف دیوار می‌کشم، وقتی کنار آن می‌رسم، با تمام نیرویی که برایم باقی مانده، سرم را به دیوار می‌کوبم، چندیدن بار، باز می‌کوبم، مو و خون و مغز روی دیوار می‌پاشد، اما نمی‌میرم، همچنان سرم را به دیوار می‌کوبم...

پرده را می‌اندازم و جنـ/ده پیر خاکستری را تنها می‌گذارم، به دستشویی می‌روم. خودم را خالی می‌کنم. بیرون می‌آیم. صورتم را می‌شویم و به آشپزخانه می‌روم و قبل از خوردن صبحانه چندین قرص بالا می‌اندازم...