دیده‌ای مه بنشیند روی برف؟

در زمستان، صبح‌های مه‌آلودی دارد مریوان. بیرون که می‌روی، نم می‌نشیند روی گونه‌های‌ات، خیسی‌اش را حس می‌کنی. گاهی، پنج‌قدم آن‌طرف‌ترت را نمی‌بینی. ناگهان یک توده‌ی برف سر راه‌ات ظاهر می‌شود. برف را دیده‌ای میان مه؟! عادت کرده‌ایم به سیاهی در میان مه، سایه‌ای ظاهر می‌شود، نه، شبحی‌است که می‌آید، بعد نزدیک که می‌شود، واضح می‌شود و از کنارت می‌گذرد؛ اما برف به گونه‌ای دیگر است؛ برف در میان مه، مثل مه‌یست منجمد، پیر به نظر می‌رسد. سایه یا شبح نیست، سفید است مثل خودش، اما مبهم نیست مثل مه، مثل جوانی‌ است که پیر شده است، مثل پیری که وقتی روی استخوان‌های‌اش پا می‌گذاری صدای شکستن‌ می‌شنوی. مه می‌آید، می‌رود، اما برف هست، گاه تیره‌تر از مه می‌شود، گاه سفیدتر از خودش، دیده‌ای مه بنشیند روی برف؟...

باید درون این مه راه رفت، روی برف قدم گذاشت و استخوان‌اش را شکست؛ باید رفت. به کجا؟ نمی‌دانم، شاید تا آن‌جایی که خودت هم شبح شوی، سایه شوی، از زمین کنده شوی، معلق شوی؛ دیگر رد کفش‌های‌ات روی برف نباشد. رها شوی، در میان مه گم شوی، بعد از جایی سر درآوری که نمی دانی کجاست؛ جایی بیابی، زیر بوته‌ای، یا شاید برسی به کلبه‌ای، فرود آیی، در را باز کنی، وارد شوی، پیرمرد مهربانی تو را به کنار آتش بخواند، گرم شوی و همانجا کنار آتش به خواب روی و دیگر بیدار نشوی... هیچ‌وقت.

در زمستان، صبح‌های مه‌آلودی دارد مریوان؛ این شهر دل‌های مرده، نفس‌های تنگ...