مواظب باش جک!

 (گوش کنید و بخوانید)

جک بورن از اسبش پیاده شد. افسار را به بوته‌ای بست؛ کلاه را از سرش برداشت و عرق پیشانی را با آستین پاک کرد. داد زد: «آخرش گیرت آوردم بیلی! آخرش گیرت آوردم ناکِس!»

بیلی بلاک زیر تخته سنگی لم داده و سیگار برگی گوشهٔ لبش بود؛ با چشم‌های نیم‌بسته و از زیر کلاهی که بر آن سایه انداخته بود، به جک نگاه کرد؛ چیزی نگفت.

جک از گرما و خشم خونش به جوش آمده بود. هفت‌تیرش را درآورد؛ رو به تخته سنگ گرفت و شلیک کرد. بیلی تکان نخورد، پک عمیقی به سیگارش زد و دود غلیظ را بیرون داد. جک تیر دیگری شلیک کرد. این‌بار، تیر به خورجین کنار دست بیلی خورد و آن‌را سوراخ کرد. بیلی سیگار را از گوشه لبش برداشت و سرش را به سوی جک چرخاند. جک داشت نزدیک‌تر می‌شد: «پاشو حروم‌زادهٔ ناکس! فکر نمی‌کردی پیدات کنم؟»

بیلی به حالت نشسته در آمد. با انگشت اشاره‌اش کلاهش را به عقب راند و به جک نگاه کرد، داشت بی‌حوصله می‌شد. تیر دیگری کنارش به زمین نشست. بلند شد و ایستاد و سیگار را از روی لب‌هایش برداشت؛ دست دیگرش به طرف هفت‌تیر رفت. جک با حرکت بیلی احساس خطر کرد و ایستاد. کلاه بر صورت هر دو سایه انداخته بود. اکنون سکوت به‌قدری بود که می‌توانستند صدای نفس‌های همدیگر را بشنوند. جک اسلحه‌اش را در دست داشت. انگشت‌های بیلی هفت‌تیرش را لمس کرد. تنها صدای تیری شنیده شد. دست جک در نیمهٔ راه مانده بود و دودی باریک از لولهٔ هفت‌تیر بیلی بیرون می‌آمد و به هوا می‌رفت. جک روی زانوانش خم شد؛ سپس با صورت به زمین خورد...

آفتاب داشت غروب می‌کرد که بیلی بلاک چشم‌هایش را باز کرد. از زیر تخته سنگ بیرون آمد، خورجین را برداشت پشت زین اسبش گذاشت و افسار را در دست گرفت. از کنار جک که رد شد، مگس‌های رنگی درشتی دید که روی خون و جسد نشسته بودند. اسب جک را از بوته باز، و رها کرد. سوار اسب خودش شد و رو به سوی غروب به راه افتاد...